Ergens onderweg haken mensen af
Het gaat om hardwerkende mensen met een laag inkomen. Jongeren. Alleenstaanden. Mensen die, op papier, alles goed doen, maar het overzicht verliezen zodra er iets verandert. Als je dan ook bang bent om een fout te maken en later moet terugbetalen, laat je het liever helemaal liggen. Dat raakt me. Omdat ik weet dat achter elk formulier, elke gemiste aanvraag, een mens zit die het op eigen kracht probeerde en op een gegeven moment niet meer wist hoe. Dan komt de schaamte. Het stilzwijgen. Totdat er iemand op de stoep staat. Soms zijn wij dat.
De kracht van kijken
Als voorzitter van de KBvG spreek ik dagelijks met collega’s die het meemaken, daar aan de deur. En wat ik terug hoor, maakt me trots. Want ondanks alle veranderingen in ons vak, blijven gerechtsdeurwaarders oog houden voor de mens. Niet alleen uitvoeren, maar ook signaleren. Niet wegkijken, ook als het buiten het formele kader valt. Juist die rol, aan de rand van het systeem, maakt ons vak bijzonder. We zijn geen hulpverleners, maar we kunnen wel helpen door te zien, te vragen, te verbinden. En dat vraagt professionaliteit, maar ook moed.
Een vak in beweging
De KBvG is in gesprek met ministeries, gemeenten en ketenpartners om deze signalerende rol steviger te verankeren. Daar geloof ik in. Omdat ik weet dat een goed gesprek aan de deur soms meer kan losmaken dan een automatische brief of een digitale melding.
Tot slot
De zes miljard aan onbenutte toeslagen staat voor mij symbool voor iets groters: een overheid die nog te vaak redeneert vanuit regels, niet vanuit mensen. Ik geloof dat wij als beroepsgroep juist daar het verschil kunnen maken. De gerechtsdeurwaarder is geen schuldhulpverlener, maar wel iemand die signalen kan opvangen. Die hoort wanneer een kind nooit op schoolreis kan. Die ziet wanneer een koelkast al weken leeg is. Die merkt dat iemand in stilte opgeeft. En daar begint onze verantwoordelijkheid. Niet om op elke stoel te gaan zitten. Maar wel om te blijven staan. Midden in de samenleving. Onafhankelijk, met oog voor recht en rechtvaardigheid. De monitor geeft ons cijfers, maar wij zien gezichten. Daarom blijven we aanbellen, uitleggen en signaleren. Niet omdat het moet, maar omdat het ons ambt is.
.