In het artikel wordt gesproken over tienduizenden consumenten per jaar die op basis van controles door handelsinformatiebureaus worden aangemerkt als wanbetaler. Zonder dat die consumenten daar iets van merken; het gebeurt op basis van algoritmes. En soms ten onrechte, want de computer maakt fouten.
Mensen die dit overkomt – en daardoor opeens geconfronteerd worden met afwijzingen voor contracten en abonnementen – tasten vaak in het duister over hoe het komt dat zij een negatieve score hebben gekregen. Want de gegevens waarop de scores gebaseerd zijn, krijgen zij niet te zien.
Dat is in schril contrast met hoe gerechtsdeurwaarders te werk gaan. Burgers bij wie wij dat doen om inzicht te krijgen in de verhaalbaarheid van een vordering, hebben altijd het recht om hun gegevens op te vragen. En wij zijn eraan gehouden om die te verstrekken. Daarnaast kunnen burgers zelf controleren of er een beslag staat geregistreerd op hun naam via Schuldenwijzer (loonbeslagen worden uit dit register verwijderd zodra ze zijn beëindigd).
Deurwaarders verstrekken nooit informatie aan derden – vanzelfsprekend is de AVG ook op onze beroepsgroep van toepassing. Maar die openheid richting burgers van wie wij dossiers in behandeling hebben, vinden wij belangrijk. Wij zijn bovendien op grond van de Gerechtsdeurwaardersverordening verplicht om te zorgen voor transparantie en toegankelijkheid, en hierop worden we getoetst door externe auditoren met bijbehorend onafhankelijk toezicht en een handhavingssysteem.
Ook voor andere partijen zou die openheid de norm moeten zijn. Zeker wanneer gebruikgemaakt wordt van privégegevens uit allerlei openbare, semi-openbare en commerciële bronnen.